: kiedy? 2010.02.18 : gdzie? stodoła : kto? coma :
po mocny początku, przyszedł czas na gwiazdę wieczoru.
coma bez wątpienia jest lubiana. dla mnie, to kwestia bardzo dyskusyjna, ale o tym później. najpierw o sztuce, którą zaprezentowali w czwartkowy w stołecznej
stodole. z tym, że
coma ma perfekcyjnie dopracowane show, którego nie powstydziłyby się wielkie zespoły, nie można polemizować. na scenie zainstalowany był wielki wyświetlacz, z którego w czasie całego występu sączyły się rewelacyjnie przemyślane wizualizacje. na scenie panował wręcz niespotykany ład, a w okół pojawiło się dużo dodatkowych źródeł światła. i brzmienie było bardzo w porządku. ale jednak mimo to, ciągle wewnętrznie czuję niechęć do
comy, mimo tych chwytliwych i szybko zapadających w pamięć riffów. pierwszą rzeczą, która mnie skutecznie odrzuca jest wygląd i zachowanie na scenie
roguca. nic mnie tak nie irytuje, jak tacy wylansowani goście zupełnie nie pasujący do ogólnego wymiaru zespołu. kreujący się na wielkich nie wiadomo jak emocjonalnych tekściarzy, a na scenie ocierających się o statyw mikrofonu w dość ordynarny sposób. a teksty o wrzeszczącej u sąsiada herbacie, czy o zapraszaniu dziewczyn na sok są dla mnie jakimś żartem, zupełnie bez wartości. i smutne jest to, że tłumy to kupują. masie się to podoba, bo jest łatwe, lekkie i można prężącego się na scenie pana wielbić i
koffać. chyba nigdy nie zrozumiem tego oszołomstwa, które panuje w okół tego typu zespołów na całym świecie. czemu tłum nie chce wartościowych treści, tylko zaspokaja się byle czym? chyba lepiej by było, gdyby nie nagrali kolejnych albumów po
pierwszym wyjściu, który był bardzo solidnym krążkiem, nową jakością na polskiej scenie. no cóż... moja idealistyczna wizja świata, gdzie wszystko miałoby swoje uzasadnienie się znów przejawia... ze zdjęciami jest tak sobie, oprawa sceniczna dawała piękny efekt wizualny, z punktu widzenia widza. do fotografowania łatwo nie było...
podsumowując, jeżeli tę sztukę rozpatrujemy na poziomie show - było na prawdę solidnie. mało w polsce jest zespołów, które mają taką produkcję. poza tym, niestety, pozostaje umartwianie się nad tym, że granie o herbacie u sąsiada się tak absurdalnie sprzedaje...
przerwa między supportami była bardzo krótka. i dobrze, bo nie mogłem się doczekać występu gdańskiego proghma-c. nigdy wcześniej nie było mi dane zobaczyć ich na scenie, a studyjnie bardzo przypadli mi do gustu. od pierwszych dźwięków wiedziałem, że się nie zawiodę. mięsista gitara, grzmiący bass - tego było mi trzeba. kompozycje na żywca wypadają bardzo, bardzo, bardzo dobrze. zgromadzona publiczność zdecydowanie nie była nastawiona na takie dźwięki - tylko nieliczni okazywali zainteresowanie... to, co cieszy - w klubie było liczne grono osób, które przyszły tylko i wyłącznie ze względu na proghmę. wszystkim miłośnikom grania z pierdolnięciem - polecam, nikt się nie zawiedzie.
po występie proghmy ten wieczór muzycznie był już pozamiatany, nic więcej nie powinno już się pojawiać na scenie, żeby nie zepsuć bardzo dobrego obrazka w pamięci. 
po tym, dość żenującym występie, nastąpiła kolejna dłużyzna i oczekiwanie na koncert. tłum się stawał coraz bardziej pijany. to niewątpliwie bardzo dobrze wpływa na odbiór muzyki uwielbionego zespołu... później niż późno, czyli bardzo późno, na scenie pojawili się muzycy z nitzer ebb. dwóch gości obsługiwało instrumenty perkusyjne i elektroniczne, a ich trzeci kompan zajmował się śpiewem i chaotycznym poruszaniem się po scenie. w porównaniu z supportem, który w moim zdaniu zupełnie się nie spisał, wypadli świetnie. z energią, zdecydowaniem i sensem. podwójna bateria bębnów dobrze robiła dźwiękom nitzera. niestety, po dwóch kawałkach wylecieliśmy z fosy. a żeby było weselej - poza nią również nie można było fotografować. zdjęć zatem będzie niewiele... było w porządku, lecz do końca nie dotrwaliśmy. zmęczenie wzięło górę.
było poprawnie, ale jakoś mnie nie kupili. więcej zdjęć do zobaczenia u 
do pełni szczęścia zabrakło mi tylko koncertu antimatter na koniec...
